Gölge: İçimizde Saklanan Karanlık Yanlar Gölge, Jung’a göre her insanın ruhunun en derinlerinde gizlenen, sırlarını, utançlarını, korkularını ve arzularını barındıran bir bölgedir. Hepimizin içinde bu “gölge” vardır; ancak çoğu zaman farkında olmadan yaşarız onunla. Gölge, bir nevi gizli bir oda gibidir—kapısını kapalı tuttuğumuz, bazen anahtarını bile unuttuğumuz bir oda. Bu odanın içine atılanlar, toplum tarafından kabul görmeyen ya da kendimize yakıştıramadığımız taraflarımızdır.
Gölge Nasıl Oluşur? Gölge, çocukluk çağımızda başlayan ve yetişkinliğe dek şekillenen bir süreçte oluşur. Küçük bir çocuk olarak içimizde her türlü duygu, düşünce ve arzu serbestçe dolaşır; ancak toplum, aile, okul ve çevremiz, bazı yönlerimizi bastırmamız gerektiğini bize öğretir. “Bunu yapmamalısın!”, “Kız çocukları öfkelenmez!” veya “Erkekler ağlamaz!” gibi sözler, yavaş yavaş bu yönlerimizi gizlememize yol açar. Böylece gölgemizde öfke, kıskançlık, güçsüzlük veya sevilme arzusu gibi “uygunsuz” kabul edilen taraflarımız birikir.
Örneğin, çocukken kıskançlık hisseden biri, bu duygusunu ifade ettiğinde ebeveynlerinden ya da çevresinden olumsuz tepkiler aldıysa, kıskançlık duygusunu bastırmayı öğrenir. Bu his, “zayıflık” ya da “utanılacak bir şey” olarak görülmeye başlanır ve gölgeye itilir. Fakat bu bastırma süreci gölgeyi yok etmez; yalnızca daha derinlere iter.
Gölgeyi Fark Etmek: Kendimizi Kabul Etmeye Giden İlk Adım Gölge, yalnızca karanlık yanlarımızı değil, aynı zamanda gizli potansiyellerimizi de içerir. Belki de çocukken yaratıcılığımızı ifade ederken eleştirilmişizdir, bu yüzden yaratıcılık yönümüzü gölgeye atmışızdır. Kendi gölgemizi keşfetmek, içimizdeki tüm bu bastırılmış, görülmemiş yanları yeniden gün yüzüne çıkarmaktır. Bu süreç, kolay olmasa da çok değerlidir; çünkü gölge çalışması sayesinde kendimizi daha bütün, daha gerçek ve daha insan olarak kabul etmeye başlarız.
Her birimiz, gölgemizde bizi bekleyen bilinmezlerle doluyuz; içimizdeki bu yönleri kucakladıkça, kendimizi de bir o kadar sevmeyi öğreniriz.
